Tekenen en schilderen

In wezen gaan tekenen – en schilderen – altijd vooraf aan elke uitdrukking van creativiteit, ongeacht het materiaal, ongeacht of het resultaat iets is dat aan de muur hangt, de ruimte vult of in een enveloppe zit. Wat of hoe je het ook wil uitdrukken, in gedachten moet je er eerst een “beeld” van scheppen voor jezelf en leren hoe je dat op papier brengt… of met andere materialen en technieken uitdrukt.

In deze betekenis van grafische vormgeving heeft Klara potloodtekeningen, litho’s en schilderijen met olie-, acryl- en waterverf leren maken zoals de litho’s van Beringen, Bokrijk en Diest, een potloodtekening van haar kinderen en aquarellen met stillevens laten zien.

Maar hoe meer technieken ze onder de knie krijgt, hoe vrijer Klara wordt in de toepassingsvormen. Er komt een moment waarop ze als het ware aan het “schilderen” is met allerlei materialen en technieken door elkaar. Schilderijen worden collages of ruimtelijke werken waarin snippers van al dan niet zelf geschept papier zijn verwerkt of papier zelf de achtergrond is. Ze drapeert en stikt het, maakt tekeningen met stof en draad, schept diepte en relëf met plexiglas, teksten en monoprints. De grenzen tussen beeldhouwen en schilderen vervagen of vallen volledig weg om plaats te maken voor constructies van keramiek, stof en papier. Ze weeft metaal en dwingt stof en papier sculpturale vormen aan te nemen. Ze “schildert” portretten met stof en draad.

Ze voelt zich, met andere woorden, steeds vrijer. We zien haar afstappen van klassieke aquarellen en potloodtekeningen en steeds meer op zoek gaan naar essentiële, expressieve vormen, waarvan haar olieverfschilderijen getuigen. Ook al zegt ze zelf dat ze niet het gevoel heeft emoties uit te drukken, zijn haar laatste werken gekenmerkt door een steeds grotere eigen vrijheid van expressie en ongeremdheid, ondanks beperkende fysieke problemen.

“Zelfs als ik fysiek niet meer zal kunnen, zal ik iets zoeken waarin ik me creatief kan uitleven.”

Zoals een kind dat ongebonden zijn fantasie de vrije loop laat, hoeft het voor Klara tegen het einde aan allemaal niet meer zo precies te zijn. Wat telt, is haar handen gebruiken om zolang ze dat kan vorm te geven aan haar creativiteit. Zoals ze zelf zei:

“Totdat het donker wordt.”